Ujan, Legir a Limòtges se passa pas tot a fach coma d’abituda…
Una bona partida de las animacions prevudas, emb la venguda daus autors de maisons d’edicion nacionalas, se desbotjeren dau 3 au 9 de mai. ‘Quela setmana sirá completada per un salon daus editors regionaus los 5 e 6 de junh.
Qu’es dau temps de ‘quelas jornadas que la Librariá occitana fará valer las noveutats de l’edicion occitana e aculhirá la Francesa Dudognon per son libre De tiala boiradissa – De toile métisse, nonmas surtit a las edicions de l’IEO Lemosin.
Qu’es daus sovenirs dau temps que ‘l’era goiata que l’autora desbòtja dins ‘queu libre, escrich per lo prumier còp en occitan (emb la revirada en francés). Daus sovenirs ente se parla mai que mai de las femnas e de lor plaça dins ‘quela societat rurala. Lo libre se drueba sur una istòria d’aüei, qu’un tòrna trobar en sega de chasque sovenir contat : l’istòria d’una femna que viu tota sola a la campanha, einoiada de l’avanças apoiadas que son vesin paisan, malaude de viure tot sol, ne ‘resta pas de li far.
« Trobaretz ‘qui los crestians e las chausas contats taus coma se caten dins ma charn, enguera que dins la lonhdor dau passat de gaza leugiera ; mas ‘quò seriá plan vertadier de dire que me cate darrier ilhs ; me, e çò que pòrte de mon aüei de tiala boiradissa tenchida color de nòstre temps. »
« Emai z’aia tot ‘dobat a ma mòda, res de pus vrai que çò que conte ‘qui, tan simple fuguessa… ‘Quo es l’istòria de tot lo monde. ‘N autre biais de l’Istòria. N-i en a que disen « la p’ita istòria », l’istòria de paubra gent, d’una femna… Ieu, dise de las femnas ; l’istòria prunda, la font. »
Francesa Dudognon nasquet en 1952 de parents que surten de Sent Peir de Frègia e Firbes a la limita entre Dordonha e Nauta Viena e que parleren occitan tota lor vita. Ela non, mas frotjet en auvir la linga e contunha de l’auvir de sa mair. La compren, pòt la parlar e l’escriure.
Regenta de mestier, trabalhet maitot coma lo realizator Jean-Pierre Denis de 1978 a 1987. D’abòrd coma coscenarista e costumiera au filme Histoire d’Adrien, qu’era en occitan jostitolat en francés e que fuguet Camerà d’Aur au Festenau de Canas en 1980, puei a La Palombière en 1983 e Champ d’honneur en 1987.
En 2018 las edicions Maïade publieren d’ela : Le limon de l’âme (libre en francés ente la gent parlen en occitan – revirat) e Quelque chose dans la Lande. Calais avril 2016, jornau d’una setmana au camp daus refugiats.
Viu e a totjorn viscut en Dordonha.
Preséncia : dissades 5 de 10 oras l’enmandin a 7 oras de l’enser / diumenc 6 de 9 oras l’enmandin a 6 oras de l’enser
Mancatz pas de nos venir veire, e perqué pas, de ‘chaptar un libre !