Dempuei Vilajalet, Jan-Peire Reidi seg sa reja, son sendaron. Dins lo parlar dau Nontrones, que porta naut, se fai tesmonh de çò que visqueren tots los nascuts d’après la guerra : la fin darriera dau temps neolitic – lo temps daus paisants, l’entrada, a gran bruch de motur, de las campanhas dins la modernitat.

Lo país que, l-i a cent ans, fasia viure dotze familhas de tres quatre generacions (quant de monde !), uei, ‘n òme sol, sus un tractor naut coma ‘na maison, lo trabalha e se planh de ne’n puescher tirar pro revengut.

Las cronicas dau Jan-Peire Reidi, sos retrachs, son biais de parlar daus chens, de las ‘belhas, dau vergier, de las… chaucidas, renden compte de çò que sòbra de la vielha civilizacion terrenala e de son bancuoladis dins lo fòra temps, fòra sòu, fòra memòria, que nos ne’n volen far la nòrma d’aüei.

‘Queu tesmonhatge qu’es, amai zo siaja sens sundir ni gramenas, lucha contra l’obludença, emb lo seu ton de mai en mai afortit, nos es precios.
Per lo demai, dins ‘queu libre qu’es boiradis – coma z’es la vita – de tant e tant de chausas, la crana edeia de nos contar totas las maisons ente damoret ‘vant de tornar chas ilhs (la memòria d-enguera), e la suspresa, a la fin, d’un texte d’una tonalitat tot autra (tot autra ?)…

109 pajas, Ed. dau Chamin de sent Jaume.

De bon trobar a la Librariá occitana.
Paregut en 03/2014, 13 €.